«Έχω φίλους που με βοηθούν. Η ψυχοθεραπεία μου φαίνεται περιττή!» Συχνά ακούμε φράσεις, όπως: «Η ψυχοθεραπεία μου εμένα είναι να βγω με τους φίλους μου» ή «Τι να κάνω τον ψυχολόγο; Αφού έχω την κολλητή μου!». 

Ανακουφιστικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει σχεδόν οτιδήποτε. Μια κουβέντα σε μια τυχαία συνάντηση, μια φιλική συζήτηση, μια βόλτα με την παρέα. Κάθε τι, όμως, που μπορεί εν δυνάμει να αποδειχθεί βοηθητικό, δε σημαίνει ότι αποτελεί ψυχοθεραπεία.

Η ψυχοθεραπεία είναι μια επαγγελματική σχέση, με σαφή όρια και πλαίσιο. Η φιλικότητα, η ζεστασιά και το νοιάξιμο που τη χαρακτηρίζουν, δεν την καθιστούν φιλική σχέση. Με τον ίδιο τρόπο, μία φιλική σχέση ΔΕΝ αντικαθιστά την ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Οι φίλοι, πράγματι, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή του καθενός και μπορούν να είναι πολύ βοηθητικοί και υποστηρικτικοί, όταν μιλάμε για γνήσια, αυθεντική φιλία.

Ωστόσο, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως ψυχοθεραπευτές και είναι άδικο να τους φορτώνουμε το ρόλο και τις προσδοκίες αυτές. Ο ψυχοθεραπευτής έχει την εκπαίδευση να βοηθήσει μέσα από τη σχέση, που σταδιακά αναπτύσσεται με το θεραπευόμενο. Μια σχέση εμπιστοσύνης, όπου η εχεμύθεια, η ελεύθερη έκφραση, η έλλειψη λογοκρισίας και τα σαφή όρια είναι χαρακτηριστικά, που παρέχονται με σταθερό τρόπο. Λέμε «ναι» σε φιλικές σχέσεις που μας στηρίζουν και μας βοηθούν να εξελιχθούμε, αλλά αναγνωρίζουμε πότε είναι στιγμή να ζητήσουμε βοήθεια από έναν ειδικό.