Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και οι παιδαγωγοί συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα ή αιτήματα από τους γονείς. Αρκετές φορές, οι γονείς νιώθουν απελπισμένοι μπροστά σε συμπεριφορές των παιδιών τους, οι οποίες δεν ακολουθούν τις κοινωνικές νόρμες.

Εκρήξεις θυμού, επιθετικότητα, κλάμα κλπ. Ενώ από τη μία προσπαθούν να θέσουν όρια και αρνούνται τη σοκολάτα, μόλις το παιδί πέσει στο πάτωμα και φωνάζει υποχωρούν. Ταυτόχρονα πλημμυρίζονται από αισθήματα ντροπής και νιώθουν, ακόμη και αποτυχημένοι ως γονείς.

Αν σκεφτούμε το ερώτημα των γονιών καλύτερα, θα δούμε πως η ερώτηση είναι πως θα μας ΥΠακούσουν τα παιδιά. Γιατί θα πρέπει να μας υπακούσουν τα παιδιά μας; Είναι κακό να έχουν γνώμη για τα ρούχα ή το φαγητό, είναι κακό να ζητάνε συχνά αγκαλιά, είναι κακό να κλαίνε, είναι κακό να απογοητεύονται και να θυμώνουν; Αν μας υπακούσουν θα δίνουμε το μήνυμα ότι η δική τους γνώμη δε μετράει και δεν έχει αξία. Σκεφτείτε την αυτοπεποίθησή τους ως ενήλικες… Και από την άλλη, δεν επιτρέπεται να εκφράζουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα; Δεν μας αποδέχονται οι γύρω μας αν θυμώσουμε;

Αν δούμε όμως το ερώτημα από την πλευρά των παιδιών θα είναι: τι να κάνω για να με ακούσει η μαμά και ο μπαμπάς; Οι συμπεριφορές των παιδιών κρύβουν πίσω τους αυτή την ανάγκη. Να ακούσει και να καταλάβει ο γονιός. Μπορεί ο τρόπος να μην είναι «σωστός» γιατί τα παιδιά δεν έχουν αναπτύξει ακόμη όλες τις γνωστικές λειτουργίες και δεν έχουν αποκτήσει όλες τις κοινωνικές δεξιότητες. Ο γονιός είναι αυτός που θα πρέπει να τα «ακούσει» και να τους δείξει τον τρόπο.

Αν αναγνωρίσουμε την ανάγκη του πίσω από κάθε συμπεριφορά θα καταφέρουμε και να μας ακούσει. Σκεφτείτε πως το παιδί σας θέλει να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι. Θα του το επιτρέπατε; Σαφώς και όχι. Αυτό, όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δούμε την ανάγκη του πίσω από αυτό. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την περιέργειά του, την ανάγκη του για παιχνίδι αλλά να του εξηγήσουμε και την επικινδυνότητα αυτού του παιχνιδιού. Ο γονιός, λοιπόν, καλείται να θέσει όρια ώστε να διαφυλάξει την ασφάλεια του παιδιού παρέχοντας του ταυτόχρονα το χώρο και τη δυνατότητα να ανεξαρτητοποιηθεί.

Μεγαλώνουμε τους αυριανούς ενήλικες. Ας αναρωτηθούμε τι θέλουμε. Υπάκουα παιδιά και υπάκουους ενήλικες ή ευτυχισμένα παιδιά και ευτυχισμένους ενήλικες;