Πολλοί γονείς αναρωτιούνται: «γιατί το παιδί μου είναι δεν είναι κοινωνικό;», «γιατί δεν κάνει εύκολα παρέες και είναι απόμακρο;», «γιατί δε μπορώ να το ηρεμήσω εύκολα;».

Συχνά βλέπουμε παιδιά να πετυχαίνουν αυτά που επιθυμούν στη ζωή τους και να ικανοποιούνται από αυτό και άλλα παιδιά να μην καταφέρνουν να πάρουν ικανοποίηση από αυτά με τα οποία ασχολούνται ή από τις σχέσεις με τους γύρω τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Όλοι μας έχουμε βιώσει αυτό το ακαθόριστο συναίσθημα ανησυχίας, που συχνά συνοδεύεται από σφίξιμο στο στομάχι, ταχυκαρδία ή εφίδρωση. Είναι το άγχος! Στην ουσία, είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας προετοιμάζεται για να αντιδράσει σε μια κατάσταση που αντιλαμβανόμαστε ως απειλητική ή επικίνδυνη, όπως είναι ένας σεισμός, μια πυρκαγιά ή ένα επικείμενο χειρουργείο.

Βέβαια, εκτός από τις καταστάσεις που όλοι αντιλαμβανόμαστε ως απειλητικές, υπάρχουν και συνθήκες που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Έτσι, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να νιώθει άγχος όταν μιλά μπροστά σε μεγάλο κοινό, ενώ κάποιος άλλος όχι. Αυτό το άγχος είναι κατά κάποιο τρόπο εξατομικευμένο και εξαρτάται από τον τρόπο σκέψης, τα βιώματα και την ιδιοσυγκρασία κάθε ατόμου.

«Πού πήγε η γιαγιά;», «Δηλαδή, δε θα ξαναδώ το σκυλάκι μου;», «Τι εννοείς ότι ο παππούς είναι στον ουρανό;» «Εσύ, μαμά, θα πεθάνεις;.

Ο θάνατος είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μας και αποτελεί μια από τις πιο δύσκολες και αγχογόνες καταστάσεις για τους περισσότερους από εμάς. Από την παιδική μας ηλικία ακόμα, συνηθίζουμε να πιστεύουμε ότι είναι ένα θέμα που δε μας αφορά και αποφεύγουμε να το συζητάμε. Ωστόσο, τα παιδιά έρχονται σε επαφή με το θάνατο από πολύ νωρίς. Βλέπουν νεκρά έντομα, ζωάκια ή πουλιά, ακούν στις ειδήσεις για θανάτους, παρατηρούν τους ήρωες στα κινούμενα σχέδια να πεθαίνουν ή ακούν αντίστοιχες ιστορίες σε παραμύθια.

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πει έστω και μία φορά τη φράση «Α! το ξέχασα! Έπαθα Alzheimer!», χαριτολογώντας; Πρόκειται όντως για μία αστεία υπόθεση; Πιστεύουμε πραγματικά ότι μπορεί κάποτε και εμείς να πάσχουμε από τη νόσο Alzheimer; Και τι σημαίνει «έχω Alzheimer»; Τι είδους ασθένεια είναι η Alzheimer;

Αστειευόμαστε γιατί πιθανώς δε γνωρίζουμε σε τι ακριβώς αναφερόμαστε όταν μιλάμε για τη νόσο Alzheimer. Από την άλλη, μπορεί και να προσπαθούμε να διασκεδάσουμε τους φόβους μας, που είναι αποτέλεσμα της άγνοιας ή της ελλιπούς ενημέρωσης που διαθέτουμε.

«Έχω φίλους που με βοηθούν. Η ψυχοθεραπεία μου φαίνεται περιττή!» Συχνά ακούμε φράσεις, όπως: «Η ψυχοθεραπεία μου εμένα είναι να βγω με τους φίλους μου» ή «Τι να κάνω τον ψυχολόγο; Αφού έχω την κολλητή μου!». 

Ανακουφιστικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει σχεδόν οτιδήποτε. Μια κουβέντα σε μια τυχαία συνάντηση, μια φιλική συζήτηση, μια βόλτα με την παρέα. Κάθε τι, όμως, που μπορεί εν δυνάμει να αποδειχθεί βοηθητικό, δε σημαίνει ότι αποτελεί ψυχοθεραπεία.

Όλοι έχουμε βρεθεί στη δυσάρεστη θέση του να προσπαθούμε να πούμε κάτι ή να επικοινωνήσουμε για κάτι σημαντικό με τους γύρω μας και αυτοί να μη μας καταλαβαίνουν. Άλλες πάλι φορές νιώθουμε ότι οι άλλοι παρεξηγούν αυτό που τους λέμε ή και εμείς οι ίδιοι δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε αυτό που προσπαθεί να μας πει ο συνομιλητής μας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως «δε μιλάμε την ίδια γλώσσα»;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Oι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και έχουμε έμφυτη την ανάγκη να δημιουργούμε σχέσεις και να ανήκουμε σε ομάδες που μας αποδέχονται και εκτιμούν την ατομική μας ελευθερία ώστε να εκφράζουμε ελεύθερα τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας.

Η ενδοοικογενειακή κακοποίηση και βία αποτελεί ένα διαχρονικό και διαπολιτισμικό φαινόμενο και δεν εντοπίζεται σε συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές τάξεις. Τα τελευταία χρόνια τα περιστατικά φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα για τα ποσοστά της. 

Οι εκτιμήσεις είναι ότι μόνο 1 στα 20 περιστατικά θα καταγγείλουν το περιστατικό βίας. Στην Ευρώπη, 1 στις 5 γυναίκες θα πέσει θύμα ενδοοικογενειακής κακοποίησης, ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό ανέρχεται στο 31%.

«Έβγαλα το σίδερο από την πρίζα; Τι θα κάνω αν πάρουμε φωτιά;», «Το σπίτι δεν είναι αρκετά καθαρό, να ρίξω λίγη χλωρίνη ακόμα», «Αυτός ο πίνακας είναι στραβός», «Λες να κολλήσω ηπατίτιδα, από αυτά τα σκουπίδια;», «Άραγε έγραψα τα στοιχεία μου σωστά στο έντυπο; Θα τα καταλάβουν;».

Όλοι βιώνουμε άγχος στην καθημερινότητά μας, που σχετίζεται με το εργασιακό περιβάλλον, τις σχέσεις, την οικογένεια και οτιδήποτε άλλο αξιολογεί ως σημαντικό ο καθένας από εμάς.

Η κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει άτομα όλων των ηλικιών, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών και των εφήβων. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι το συνεχές αίσθημα θλίψης, η ευερεθιστότητα και η απουσία ενδιαφέροντος ή ικανοποίησης από οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Τα συμπτώματα αυτά συνοδεύονται από μια σειρά άλλων συμπτωμάτων που επηρεάζουν την όρεξη, τον ύπνο, τη δραστηριοποίηση και τη συγκέντρωση, την αυτοπεποίθηση του ατόμου και την εικόνα του για τον εαυτό του. Η συχνότητα εμφάνισης κατάθλιψης αυξάνει με την ηλικία.

Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και οι παιδαγωγοί συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα ή αιτήματα από τους γονείς. Αρκετές φορές, οι γονείς νιώθουν απελπισμένοι μπροστά σε συμπεριφορές των παιδιών τους, οι οποίες δεν ακολουθούν τις κοινωνικές νόρμες.

Εκρήξεις θυμού, επιθετικότητα, κλάμα κλπ. Ενώ από τη μία προσπαθούν να θέσουν όρια και αρνούνται τη σοκολάτα, μόλις το παιδί πέσει στο πάτωμα και φωνάζει υποχωρούν. Ταυτόχρονα πλημμυρίζονται από αισθήματα ντροπής και νιώθουν, ακόμη και αποτυχημένοι ως γονείς.

Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 21/03/2016 Ώρα 18.30 και απευθύνεται σε γονείς παιδιών σχολικής και προσχολικής ηλικίας αλλά και μέλλοντες γονείς που θέλουν να προετοιμαστούν για το ρόλο τους. 

Θα δούμε τη σχέση γονιού – παιδιού βασιζόμενοι στις αρχές της ενσυναίσθησης και θα συζητήσουμε με ποιους τρόπους μπορούμε να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας με το παιδί και να ενδυναμώσουμε τη σχέση μας μαζί του.

Πρώτη μέρα στο σχολείο: Οδηγός επιβίωσης!

Έφτασε η μέρα που τα παιδιά είτε θα επιστρέψουν στις σχολικές αίθουσες είτε θα βρεθούν πρώτη φορά αντιμέτωπα με το σχολείο. Κάποια ανυπομονούν, κάποια δυσανασχετούν, ενώ κάποια ανησυχούν. Ανάμεικτα συναισθήματα όμως έχουν και οι γονείς. Άλλοι είναι ανακουφισμένοι, ενώ άλλοι ανησυχούν πώς θα αποχωριστούν το παιδί τους.

Η σωστή προετοιμασία είναι απαραίτητη για την ομαλή προσαρμογή του παιδιού στο νέο περιβάλλον αλλά και την καλύτερη λειτουργία ολόκληρης της οικογένειας.

Οπότε:

1. Δείξτε αισιόδοξος και χαρούμενος για τη νέα αρχή
2. Μην παρουσιάζετε το σχολείο ως κάτι δυσάρεστο, κουραστικό
3. Δώστε χώρο και χρόνο στο παιδί σας για να ακούσετε και να συζητήσετε μαζί του, τους προβληματισμούς του. Όλοι μας είμαστε επιφυλακτικοί στις αλλαγές, το ίδιο συμβαίνει και στο παιδί σας. Μην υποτιμάτε τις ανησυχίες του αλλά σταθείτε δίπλα του, ακούγοντάς του. Αντί να πείτε «μη στενοχωριέσαι, δεν είναι τίποτα», πείτε «πες μου τι σε ανησυχεί»
4. Μη χρησιμοποιείτε το σχολείο ως απειλή «Τώρα που θα αρχίσει το σχολείο, κομμένες οι βόλτες», «Από εδώ και πέρα τέρμα το παιχνίδι και η ξεκούραση»
5. Τροποποιήστε το πρόγραμμά σας λίγες μέρες νωρίτερα, ώστε να συνηθίσετε τους νέους ρυθμούς. Φροντίστε ώστε τα παιδιά να κοιμούνται επαρκείς ώρες και να τρέφονται θρεπτικά
6. Επισκεφτείτε, έστω και εξωτερικά, το χώρο του σχολείου και μιλήστε μαζί για το παιδί ακούγοντας τις απόψεις του και τις ανησυχίες του
7. Συνεργαστείτε με το δάσκαλο. Ακούστε πιθανά παράπονα του παιδιού με προσοχή, χωρίς όμως να ακυρώνετε το δάσκαλο. Μην εκφράζεστε αρνητικά για εκείνον ή τα μαθήματα μπροστά στο παιδί. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να το αποθαρρύνετε από κάθε προσπάθεια
8. Κάποιες φορές οι γονείς δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν το δικό τους άγχος ή ανησυχία και έτσι τα προβάλλουν στο παιδί. Θεωρούν ότι εκείνο έχει δυσκολία να τους αποχωριστεί ή εκείνο δεν θέλει να πάει σχολείο. Μη μεταφέρετε αυτό το άγχος στο παιδί σας αλλά προσπαθήστε να αναγνωρίσετε τα πραγματικά του συναισθήματα. Μοιραστείτε τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας με κάποιον δικό σας
9. Δείξτε ενδιαφέρον για τη μέρα του και τα μαθήματά του. Ενθαρρύνετε τις προσπάθειές του και όχι την επιτυχία μόνο
10. Αφήστε ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι
11. Αφιερώστε καθημερινά αποκλειστικό χρόνο με το παιδί σας

Καλή σχολική χρονιά!

Υπάρχει κάποιος που δεν έχει νιώσει ποτέ του φόβο; Σαφώς και όχι! Άλλωστε ο φόβος είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα. Όταν ενεργοποιείται ο φόβος, αναγνωρίζουμε έναν κίνδυνο ή μία απειλή και προσπαθούμε είτε να την αντιμετωπίσουμε είτε να την αποφύγουμε.

Ο υπερβολικός φόβος, όμως, μας παραλύει, μας καθιστά ανίκανους να αντιδράσουμε, να σκεφτούμε και να κρίνουμε.  Πολλές φορές, οι κίνδυνοι δεν είναι πραγματικοί. Φοβόμαστε την απόρριψη των άλλων, τη γνώμη τους, φοβόμαστε να αλλάξουμε.

Ακούγοντας λέξεις όπως «εθισμός» ή «εξάρτηση», ίσως το μυαλό ορισμένων να πηγαίνει αποκλειστικά σε ψυχοτρόπες ουσίες ή να δημιουργεί εικόνες νεαρών ναρκομανών και μεθυσμένων ανθρώπων που τρεκλίζουν.

Ωστόσο, ο εθισμός είναι ένα φαινόμενο πολύ πιο ευρύ, με περισσότερες προεκτάσεις και έχει άμεση σχέση με την ανθρώπινη φύση και κυρίως τα τραύματα, τα αδιέξοδα και τις ακάλυπτες ανάγκες της.

Το σεμινάριο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 22/04/2015 Ώρα 17.30 και ονομάζεται Συμπληρώνοντας το παζλ της σχέσης και το δεύτερο που θα λάβει χώρα το Σάββατο 25/04/2015 Ώρα 17.30, με τίτλο Παίζοντας κλέφτες και αστυνόμους…;

Οι περισσότεροι γονείς θα ζήσουν την άβολη εκείνη στιγμή που το παιδί τους θα τους ζητήσει πληροφορίες σχετικά με το σεξ. Κάποιοι αποφεύγουν να απαντήσουν και άλλοι ίσως δίνουν περιορισμένες πληροφορίες λόγω της δικής τους δυσκολίας να διαχειριστούν τη συζήτηση με τα παιδιά λόγω ενοχής, ντροπής ή αμηχανίας. Ωστόσο, οι γονείς χρειάζεται να έχουν στο μυαλό τους ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση αποτελεί τμήμα της γενικότερης διαπαιδαγώγησης του παιδιού, καθώς η σεξουαλικότητα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αν αρνηθούν να απαντήσουν σε ερωτήματα που αφορούν τη σεξουαλική ζωή, τους αρνούνται γνώσεις, πληροφορίες και καθοδήγηση σε ένα κομμάτι σημαντικό στη ζωή κάθε ανθρώπου. Εξάλλου, η σεξουαλική πράξη δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα. 

Αυτό που χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας ξεκινώντας μια τέτοια συζήτηση, είναι ότι τα παιδιά έχουν διαφορετικά επίπεδα περιέργειας και κατανόησης και αυτό εξαρτάται από την ηλικία, την προσωπικότητα και το επίπεδο νοητικής τους ηλικίας. Επίσης, το κάθε παιδί εκφράζεται με το δικό του τρόπο και διαχειρίζεται διαφορετικά τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις απορίες του. Επομένως, οι γονείς χρειάζεται να είναι δίπλα στο παιδί και να ακολουθήσουν το δικό του ρυθμό, σε οποιαδήποτε φαινομενικά δύσκολη συζήτηση.

Ποιες είναι όμως οι βασικές οδηγίες που οι γονείς χρειάζεται να έχουν στο μυαλό τους τη στιγμή που θα μιλήσουν με το παιδί τους σχετικά με το σεξ;

• Τα παιδιά χρειάζονται να τους μιλούν αληθινά, ειλικρινά και ξεκάθαρα, με λόγια που μπορούν να κατανοήσουν.
• Κατονομάζουμε τα γεννητικά όργανα με τους όρους της ανατομίας και τους συνδέουμε με βάση τις λέξεις που χρησιμοποιούμε στη νηπιακή ορολογία ώστε να γίνουν αντιληπτοί από τα παιδιά.
• Ενημερώνουμε για τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα του άντρα και της γυναίκας ώστε να αποφύγουμε στο μέλλον την ντροπή και τη σύγχυση που μπορεί να αισθανθούν.
• Μιλάμε με λόγια κατανοητά για την ηλικία του κάθε παιδιού (περισσότερες λεπτομέρειες όσο μεγαλύτερο το παιδί) σχετικά με τον αυνανισμό, την ερωτική πράξη, τη γονιμοποίηση, τις φαντασιώσεις.
• Δίνουμε χρόνο στη συζήτηση σχετικά με τις ευθύνες και τις συνέπειες της ενεργούς σεξουαλικής ζωής αλλά και τους τρόπους αντισύλληψης (κυρίως σε μεγαλύτερα παιδιά).
• Εξηγούμε ότι τα γεννητικά όργανα είναι αυστηρά προσωπικά γι’ αυτό και τα καλύπτουμε με ρούχα, ειδικά όταν βρισκόμαστε σε δημόσιους χώρους.
• Δεν ενοχοποιούμε το παιδί επειδή ασχολείται με τα γεννητικά του όργανα. Ωστόσο, διευκρινίζουμε ότι αυτό δε γίνεται δημόσια.
• Συζητάμε για τα μη αποδεκτά χάδια που δεν πρέπει να δεχθούν από κανέναν και δεν πρέπει να επιτρέπουν σε ξένους σωματική επαφή.
• Εξηγούμε σε γνωστούς, συγγενείς και φίλους ότι το παιδί χρειάζεται να δίνει τη συγκατάθεση του για φιλιά και αγκαλιές, γιατί έτσι σεβόμαστε την προσωπική του επιθυμία και ανάγκη και του μαθαίνουμε το δικαίωμα του να αρνείται την επαφή που δε θέλει.
• Τέλος, είναι σημαντικό να δώσουμε στο παιδί το χρόνο και το χώρο να διατυπώσει τις απορίες και τις σκέψεις ώστε να συζητηθούν.
• Πολλές φορές η συζήτηση γίνεται πιο εύκολη με τη χρήση παραμυθιών, ιστοριών ή εικόνων (κυρίως σε παιδιά μικρότερης ηλικίας)

Χρειάζεται να θυμόμαστε την ανάγκη των παιδιών να έχουν δίπλα τους ευαίσθητους ενήλικες, που μπορούν να ακούσουν τις ανάγκες και τις αγωνίες τους, ώστε να τα βοηθήσουν και να τα καθοδηγήσουν. Εξάλλου, στη σημερινή εποχή με τα άπειρα ερεθίσματα και τις πληροφορίες, τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς κοντά τους ώστε να πληροφορηθούν σωστά, σχετικά με θέματα που τα αφορούν και τα προβληματίζουν! Αυτό θα τους βοηθήσει να νιώσουν ασφάλεια και η ασφάλεια αποτελεί βασική προϋπόθεση στην οικοδόμηση μια υγιούς σχέσης σήμερα και στο μέλλον.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η εικόνα που θα δώσουμε στο παιδί για την ερωτική πράξη, θα το ακολουθεί ίσως και για όλη του τη ζωή. Επομένως, οι πεποιθήσεις μας είναι αυτές που κάνουν το σεξ καλό ή κακό και την ερωτική ζωή κάτι για το οποίο αισθανόμαστε ικανοποίηση ή ενοχή! Γι αυτό και οι γονείς σε μια τέτοια συζήτηση χρειάζεται να ακούν προσεκτικά, να εξηγούν λεπτομερώς, σεβόμενοι τον εαυτό τους και το παιδί τους. Εξάλλου, ενημερωμένο παιδί σημαίνει παιδί με αυτοπεποίθηση, παιδί που μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό του και τις επιλογές του!