Πολλοί γονείς αναρωτιούνται: «γιατί το παιδί μου είναι δεν είναι κοινωνικό;», «γιατί δεν κάνει εύκολα παρέες και είναι απόμακρο;», «γιατί δε μπορώ να το ηρεμήσω εύκολα;».
Συχνά βλέπουμε παιδιά να πετυχαίνουν αυτά που επιθυμούν στη ζωή τους και να ικανοποιούνται από αυτό και άλλα παιδιά να μην καταφέρνουν να πάρουν ικανοποίηση από αυτά με τα οποία ασχολούνται ή από τις σχέσεις με τους γύρω τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Οι γνώσεις που παρέχουν οι γονείς στα παιδιά τους και η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετά! Πολλοί ζεστοί και τρυφεροί γονείς που ενδιαφέρονται και ασχολούνται με τα παιδιά τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με αρνητικά συναισθήματα, φαίνονται ανήμποροι να τα αντιμετωπίσουν. Κάποιοι τα αγνοούν ή τα κοροϊδεύουν, άλλοι τα κατακρίνουν και, άλλοι, απλά τα παρατηρούν. Στην ουσία, όμως, δεν τα χρησιμοποιούν ως ευκαιρία για να διδάξουν στα παιδιά τους πώς να τα αντέξουν και να τα αντιμετωπίσουν. Αν οι γονείς διοχέτευαν την αγάπη και το νοιάξιμο για το παιδί τους σε δεξιότητες για να «διδάξουν» την αξία των συναισθημάτων, θα ήταν πιο κοντά στη λύση του προβλήματος. Το «κλειδί», λοιπόν, βρίσκεται στον τρόπο που οι γονείς επικοινωνούν και συμπαραστέκονται το παιδί τους όταν υπάρχει συναισθηματική «έκρηξη».
Με άλλα λόγια, το να απαντήσουν στο θυμό του παιδιού με ειρωνεία «σταμάτα να γίνεσαι μωρό», ή με το να προσπαθούν να το απομακρύνεις από το δύσκολο συναίσθημα «δείξε μου το γλυκό σου χαμόγελο και εγώ θα σου δώσω μια σοκολάτα», δεν το βοηθούν. Αντίθετα, το απομακρύνουν από την ευκαιρία να μάθει να διαχειρίζεται τα αρνητικά του συναισθήματα. Τι θα γίνει αν κάποια μέρα νιώσει θλίψη, θυμό ή φόβο και ο γονιός δεν είναι εκεί να του δώσει τη σοκολάτα; Πως θα ξεπεράσει το εμπόδιο μόνο του ως ενήλικας;
Αρχικά, αυτό σχετίζεται με το συναισθηματικό δεσμό που οι γονείς έχουν αναπτύξει με το παιδί τους από τη βρεφική ακόμα ηλικία. Ο δεσμός που αναπτύσσουν τα βρέφη με το πρόσωπο που τα φροντίζει (συνήθως τη μητέρα) τους εξασφαλίζει μια ασφαλή βάση για να μπορέσουν να εξερευνήσουν το περιβάλλον γύρω τους ώστε να εξελιχθούν σε αυτόνομους και ισορροπημένους ενήλικες.
Ακόμη, καθώς το παιδί μεγαλώνει και διαμορφώνει την προσωπικότητά του, οι γονείς χρειάζεται να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους ώστε να τα βοηθήσουν να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους. Είναι σημαντικό να «ακούσουν» αυτό που τους λένε τα παιδιά με τη συμπεριφορά τους και να τα μάθουν να αναγνωρίζουν, να κατονομάζουν και να αποδέχονται τόσο τα θετικά αλλά και τα αρνητικά συναισθήματα, τα δικά τους και των άλλων. Με αυτό τον τρόπο θα τους διδάξουν πώς να αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις βρίσκοντας λύσεις και θα τα βοηθήσουν να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση παρέχοντας τους τα εφόδια για μια ισορροπημένη ζωή, με καλές διαπροσωπικές σχέσεις.
